Wagi i miary

Status zagrożenia

Opis zwierzęcia

Trzciniak zwyczajny (Acrocephalus arundinaceus) to stosunkowo duży przedstawiciel rodziny trzciniaków (Acrocephalidae), który z łatwością można rozpoznać po swoim charakterystycznym, melodyjnym śpiewie oraz specyficznym wyglądzie. Ptak ten jest szczególnie znany z zamiłowania do gęstych, wilgotnych siedlisk, takich jak trzcinowiska, szuwary czy bagna, które stanowią idealne miejsce zarówno do życia, jak i gniazdowania.

Długość ciała trzciniaka zwyczajnego wynosi od 16 do 20 cm, co czyni go jednym z większych przedstawicieli swojego rodzaju. Wyróżnia się stosunkowo długim, prostym dziobem, który jest przystosowany do zjadania owadów i innych małych bezkręgowców. Upierzenie ptaka ma zazwyczaj barwy brązowe i beżowe, z delikatnymi, ciemniejszymi prążkami na grzbiecie i bokach, co doskonale maskuje go wśród trzcin i roślinności bagiennej. Spód ciała jest jaśniejszy, często o kremowym odcieniu.

Samice i samce trzciniaka zwyczajnego są ubarwione podobnie, co utrudnia ich rozróżnienie w terenie. Jednakże, to samiec jest odpowiedzialny za wykonanie jednego z najbardziej charakterystycznych elementów zachowania tego gatunku – śpiewu. Śpiew trzciniaka zwyczajnego jest głośny, melodyjny, złożony z szybkich trylek i gwizdów, które mogą trwać bez przerwy nawet przez kilka minut. Śpiew ten odgrywa kluczową rolę w okresie godowym, służąc przede wszystkim do przyciągnięcia samicy oraz oznakowania terytorium.

Gniazdo, budowane przez samca i samicę, umieszczane jest zazwyczaj nisko nad wodą, ukryte wśród trzcin lub innej gęstej roślinności. Jest to dość luźna konstrukcja z traw i innych roślinnych materiałów, z dobrze wyściełanym wnętrzem. W jednym lęgu znajduje się zwykle od 3 do 5 jaj, które są inkubowane przez około 14 dni. Młode są karmione przez oboje rodziców i opuszczają gniazdo po około 10-15 dniach od wyklucia, choć przez pewien czas pozostają jeszcze pod opieką dorosłych.

Trzciniak zwyczajny migruje na zimę do Afryki Subsaharyjskiej, gdzie spędza czas na bogatych w owady sawannach i innych otwartych terenach. Wiosną wraca do swoich europejskich i azjatyckich siedlisk, aby ponownie się rozmnożyć. Wielkość populacji i stan zachowania trzciniaka zwyczajnego jest obecnie uznawany za stabilny, jednak ptak ten, podobnie jak wiele innych gatunków zamieszkujących mokradła, może być zagrożony przez niszczenie i degradację swoich naturalnych siedlisk.