Wagi i miary

Opis zwierzęcia

Komar brzęczący (Culex pipiens) jest niewielkim, lecz niezwykle znanym i rozpowszechnionym na całym świecie owadem z rodziny komarowatych. Mimo swoich niewielkich rozmiarów, dorosłe osobniki osiągają zaledwie od 4 do 10 mm długości, ten gatunek owadów odgrywa znaczącą rolę w ekosystemach, a także w życiu ludzi, będąc wektorem wielu chorób.
Charakterystyczną cechą komara brzęczącego jest jego ciało pokryte drobnymi łuskami, które przybierają odcienie od szarego do czarnego, z niekiedy występującymi jaśniejszymi plamkami czy prążkami. Skrzydła są przezroczyste z widocznym układem żyłek, zaś długie i smukłe nogi często trzyma w charakterystyczny sposób, tworząc kąt względem ciała. Wyposażony jest w długi i cienki ryjek, który służy do nakłuwania skóry swoich ofiar i ssania krwi, choć warto zaznaczyć, że tylko samice żerują na krwi, gdyż potrzebują białek do produkcji jaj. Samce z kolei odżywiają się nektarem roślin.
Komar brzęczący jest aktywny głównie o zmierzchu i w nocy. W ciągu dnia zazwyczaj ukrywa się w cienistych, wilgotnych miejscach, takich jak gęsta roślinność, jaskinie czy szpary w budynkach. Rozmnaża się w wodzie stojącej, co sprawia, że zbiorniki wodne, kałuże, a nawet małe zbiorniki wody zgromadzonej w przedmiotach stworzonych przez człowieka, takich jak opony czy doniczki, mogą stać się miejscem lęgowym dla tego owada.
Komar brzęczący jest wektorem wielu chorób, w tym wirusa Zachodniego Nilu, gorączki denga, żółtej febry, a także różnych rodzajów encefalitów. Przenoszenie patogenów odbywa się podczas karmienia krwią, kiedy to śliniane sekrety komara mogą zostać wprowadzone do krwiobiegu ofiary.
Zwalczanie komarów brzęczących jest trudne i wymaga zintegrowanych działań, takich jak kontrola miejsc lęgowych przez eliminację wody stojącej, stosowanie repelentów, moskitier, a także w niektórych przypadkach zastosowanie biologicznych lub chemicznych środków zwalczających larwy i dorosłe osobniki.
Mimo swojej złej sławy, komar brzęczący odgrywa ważną rolę w ekosystemach, będąc źródłem pożywienia dla wielu gatunków ptaków, nietoperzy oraz innych owadów. Z tego powodu, choć działania kontrolne są niezbędne, powinny być prowadzone w sposób zrównoważony, tak by nie zakłócić naturalnej równowagi ekologicznej.