Wagi i miary

Opis zwierzęcia

Koronnik czarny (Balearica pavonina) to wyjątkowy i niezwykle efektowny ptak, należący do rodziny żurawi (Gruidae). Jego nazwa pochodzi od charakterystycznych, pięknych piór na głowie, przypominających koronę. Ta cecha wyróżnia go na tle innych gatunków i sprawia, że jest łatwo rozpoznawalny.

Ptak ten może osiągać do 100 cm wysokości, co czyni go jednym z większych przedstawicieli rodziny żurawi. Jego waga waha się w granicach 3,5 do 4 kg. Co ciekawe, koronnik czarny charakteryzuje się długą, prostą szyją oraz długimi nogami, które są przystosowane do brodzenia w płytkich wodach. Jego upierzenie jest głównie czarne, z jasnoszarymi do białych plamami na policzkach i gardle. Oczy są jasne, zwykle żółte lub czerwone, co dodaje im wyrazistości.

Koronnik czarny zamieszkuje tereny Afryki Subsaharyjskiej, preferując otwarte przestrzenie takie jak mokradła, bagna, czy tereny trawiaste w pobliżu wód. Jest to gatunek osiadły, co oznacza, że nie migruje na dalekie dystanse, choć może przemieszczać się lokalnie w poszukiwaniu pożywienia.

Jego dieta składa się głównie z roślin wodnych, nasion, owadów, małych ryb i płazów. Koronnik czarny wykazuje dużą zdolność do przystosowania się do różnych źródeł pokarmu, co pozwala mu przetrwać w różnorodnych warunkach środowiskowych.

Okres lęgowy koronnika czarnego jest ściśle związany z porą deszczową, co pozwala zapewnić dostęp do wystarczającej ilości pokarmu dla piskląt. Ptaki te są monogamiczne, tworząc pary na całe życie. Gniazdo jest budowane na ziemi, w ukryciu wśród roślinności, gdzie samica składa zazwyczaj od 2 do 4 jaj. Oboje rodzice uczestniczą w inkubacji, która trwa około 30 dni.

Koronnik czarny jest znany z wyjątkowych zachowań godowych, w tym tańców, skoków i wzajemnego prezentowania się, co dodatkowo podkreśla ich społeczny charakter. Te widowiskowe rytuały pomagają wzmocnić więzi między partnerami.

Choć koronnik czarny nie jest obecnie klasyfikowany jako gatunek zagrożony, jego populacja jest pod wpływem wielu zagrożeń, w tym utraty siedlisk związanej z ekspansją rolnictwa, osuszaniem mokradeł oraz polowaniami. Ochrona naturalnych siedlisk tych ptaków jest kluczowa dla zachowania ich populacji i różnorodności biologicznej regionów, w których żyją.