Wagi i miary

Status zagrożenia

Opis zwierzęcia

Jamraj pręgowany (Perameles gunnii), znany również jako bandikut pręgowany, to fascynujący torbacz zamieszkujący głównie tereny Tasmanii oraz niektóre obszary południowo-wschodniej Australii. Jest jednym z mniejszych przedstawicieli swojej rodziny, co dodaje mu uroku i sprawia, że jest często obiektem zainteresowań nie tylko biologów, ale i miłośników zwierząt.
Wygląd tego niezwykłego zwierzęcia można określić jako mieszankę cech charakterystycznych dla myszy i królika, z dodatkiem unikalnych elementów. Jamraj pręgowany ma stosunkowo małe ciało, które osiąga długość od 29 do 31 cm, z dodatkowym ogonem, który może mieć od 9 do 10 cm długości. Jego waga waha się od 300 do 1100 gramów. Sierść ma kolor od szaro-brązowego do złocisto-brązowego, z charakterystycznymi ciemnymi pręgami biegnącymi wzdłuż jego grzbietu, co jest cechą rozpoznawczą gatunku i przyczyną jego nazwy. Brzuch jest zazwyczaj jaśniejszy, koloru kremowego lub białego.
Co ciekawe, jamraj pręgowany posiada torbę lęgową skierowaną do tyłu, co jest adaptacją do jego specyficznego trybu życia. Pozwala to na bezpieczne przewożenie młodych podczas kopania w ziemi w poszukiwaniu pożywienia. Jego dieta jest wszechstronna i obejmuje różnorodne pokarmy, takie jak owady, dżdżownice, korzenie, a czasami owoce. Zwierzę to wykazuje aktywność głównie nocą, co pozwala mu unikać drapieżników i ekstremalnych temperatur w ciągu dnia.
Jamraj pręgowany jest zwierzęciem samotniczym, które spotyka się z innymi przedstawicielami swojego gatunku głównie w celu rozrodu. Sezon rozrodczy trwa od wiosny do lata, a samica po ciąży trwającej około 12 dni może urodzić od 2 do 4 młodych. Te, po urodzeniu, są bardzo małe i niedorozwinięte, dlatego przez pierwsze tygodnie życia pozostają w torbie matki, gdzie rozwijają się i dojrzewają.
Mimo że jamraj pręgowany jest obecnie klasyfikowany jako gatunek najmniejszej troski przez Międzynarodową Unię Ochrony Przyrody (IUCN), to jednak zmiany w środowisku naturalnym, utrata siedlisk oraz wprowadzenie gatunków inwazyjnych, takich jak koty i lisy, stanowią poważne zagrożenie dla jego populacji. Ochrona siedlisk naturalnych i kontrola gatunków inwazyjnych są kluczowe dla przetrwania tego niezwykłego gatunku w jego naturalnym środowisku.