Wagi i miary

Dane biologiczne

Status zagrożenia

Opis zwierzęcia

Tamaryna białoczuba (Saguinus oedipus), zwana również tamaryną bawełnianą, to mała, egzotyczna małpa należąca do rodziny pazurkowcowatych. Jej naturalne środowisko to wilgotne lasy tropikalne na północno-zachodnim wybrzeżu Kolumbii w Ameryce Południowej. Ten gatunek jest jednym z najbardziej charakterystycznych przedstawicieli swojej rodziny, nie tylko ze względu na swój wyjątkowy wygląd, ale również ze względu na zachowania społeczne.

Wygląd tamaryny białoczupej jest niezwykle urokliwy i łatwo rozpoznawalny. Mała, zwinna małpa o ciele pokrytym miękkim, białym futrem, z wyjątkiem jasnobrązowego lub złotawego grzbietu i ogona. Jedną z najbardziej charakterystycznych cech tamaryny białoczupej jest jej twarz: czarna, z wyraźnymi, białymi "wąsami" i "bokobrodami", które nadają jej wyrazisty, prawie ludzki wygląd. Oczy są duże i wyraziste, co dodatkowo podkreśla jej urok.

Dorosłe osobniki osiągają długość ciała około 20-30 cm, z ogonem, który może być dłuższy niż ciało, osiągając do 35-40 cm. Masa ciała dorosłych osobników waha się od 400 do 500 gramów. Jak wszystkie pazurkowcowate, tamaryny białoczupe są wyposażone w charakterystyczne pazurki zamiast paznokci u większości palców, co pomaga im w wspinaniu się po drzewach i chwytaniu gałęzi.

Tamaryny białoczupe prowadzą nadrzewny tryb życia i są aktywne w ciągu dnia. Żyją w małych, społecznych grupach liczących od 4 do 15 osobników, które składają się z jednego lub kilku dorosłych samców, samic oraz ich potomstwa. Komunikacja w grupie odbywa się za pomocą różnorodnych dźwięków, gestów i mimiki twarzy. Tamaryny białoczupe są bardzo terytorialne i mogą agresywnie bronić swojego obszaru przed innymi grupami.

Dieta tamaryn białoczupej jest zróżnicowana i obejmuje owady, owoce, nektar, a czasami małe kręgowce. Są one znane z umiejętności dostosowywania diety do dostępności pokarmu w różnych porach roku.

Tamaryny białoczupe są gatunkiem zagrożonym wyginięciem, głównie z powodu utraty naturalnego środowiska spowodowanej wylesianiem oraz handlem jako zwierzęta domowe. Są objęte programami ochrony i reintrodukcji do dzikiej przyrody, aby zapobiec ich wyginięciu.

Ich rozmnażanie w niewoli jest stosunkowo dobrze poznane, często rodzą bliźnięta, co jest typowe dla wielu gatunków pazurkowcowatych. Cała grupa pomaga w opiece nad młodymi, co jest przykładem wyjątkowej kooperacji i struktury społecznej wśród małp.

Tamaryna białoczuba jest nie tylko fascynującym gatunkiem ze względu na swoje zachowania i wygląd, ale także przypomnieniem o potrzebie ochrony lasów tropikalnych i bioróżnorodności, które są ich domem.