Wagi i miary

Status zagrożenia

Opis zwierzęcia

Rybitwa czubata (Thalasseus sandvicensis), znana również pod nazwą rybitwa piaskowa, to niewielki ptak morski z rodziny mewowatych. Charakteryzuje się smukłą sylwetką, długimi, wąskimi skrzydłami i stosunkowo długim, ostro zakończonym ogonem, co sprawia, że jest doskonale przystosowana do życia w środowisku wodnym. Długość ciała rybitwy czubatej waha się od 37 do 43 cm, a rozpiętość skrzydeł może osiągać od 85 do 97 cm. Ptaki te ważą od 150 do 200 gramów.
Upierzenie rybitwy czubatej jest głównie białe, z wyjątkiem czarnych znaczeń na głowie i szarych skrzydeł oraz pleców. W okresie lęgowym na głowie pojawia się charakterystyczna czarna czapeczka, sięgająca od czoła aż za oko, oraz długi, żółty dziób z czarnym zakończeniem, co nadaje jej wyjątkowy wygląd. Poza sezonem lęgowym, czapeczka staje się mniej intensywna, a dziób może zmienić kolor na ciemniejszy.
Rybitwa czubata występuje głównie wzdłuż wybrzeży i na obszarach przybrzeżnych w Europie, Azji oraz Afryce, a jej zasięg występowania rozciąga się także na części Ameryki Północnej. Ptaki te preferują piaszczyste lub żwirowe wybrzeża, laguny, ujścia rzek oraz zbiorniki wodne w pobliżu morza.
Zachowania lęgowe rybitwy czubatej są szczególnie interesujące. Ptaki te gniazdują kolonijnie, często na niewielkiej odległości od siebie. Gniazdo jest proste, często nie więcej niż zagłębienie w piasku, w którym samica składa zazwyczaj 2-3 jaja. Oboje rodzice biorą udział w inkubacji, która trwa około 22-28 dni, a także w opiece nad pisklętami.
Jednym z najbardziej charakterystycznych aspektów zachowania rybitwy czubatej jest jej sposób żerowania. Ptaki te specjalizują się w nurkowaniu, podczas którego z wysokości nawet 10 metrów pikują w dół, aby złapać ryby znajdujące się tuż pod powierzchnią wody. Są w stanie zanurkować całkowicie pod wodę, by złapać swoją zdobycz. Dieta rybitwy czubatej składa się głównie z małych ryb, ale może również zawierać skorupiaki i mięczaki.
Migracje rybitwy czubatej są równie imponujące. Ptaki te są wędrowne, zimując w cieplejszych rejonach świata. Europejskie populacje często przemieszczają się do zachodniej i południowej Afryki, podczas gdy ptaki z innych obszarów mogą przelatywać tysiące kilometrów, aby znaleźć odpowiednie warunki zimowania.
Rybitwa czubata jest gatunkiem uznawanym za najmniejsze zagrożenie (LC) według Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody (IUCN), co oznacza, że na razie nie jest zagrożona wyginięciem. Jednakże, podobnie jak wiele innych gatunków ptaków wodnych, rybitwa czubata stoi w obliczu zagrożeń takich jak utrata i degradacja siedlisk, zanieczyszczenie środowiska, a także zakłócenia spowodowane działalnością ludzką na obszarach lęgowych. Ochrona jej naturalnych siedlisk, w tym ochrona obszarów lęgowych przed zakłóceniami, jest kluczowa dla zachowania tego fascynującego gatunku ptaka.