Status zagrożenia

Opis zwierzęcia

Kulik cienkodzioby (Numenius tenuirostris) jest jednym z przedstawicieli rodziny bekasowatych, która obejmuje różnorodne ptaki wodno-błotne. Jego nazwa naukowa, odzwierciedlająca charakterystyczne cechy fizyczne, pochodzi od greckich słów "neos", oznaczającego nowy, i "mēn", co oznacza miesiąc, co razem może nawiązywać do kształtu jego długiego, zakrzywionego dzioba przypominającego sierp księżyca. "Tenuirostris" zaś, pochodzi z łaciny i oznacza "o cienkim dziobie", co bezpośrednio wskazuje na najbardziej charakterystyczną cechę tego ptaka.

Kulik cienkodzioby jest ptakiem średniej wielkości, osiągającym długość ciała około 50-60 cm, z rozpiętością skrzydeł wynoszącą do 100 cm. Jego najbardziej wyróżniającą cechą jest długi, smukły, lekko zakrzywiony ku dołowi dziób, który służy do sondowania miękkiego błota w poszukiwaniu pokarmu. Upierzenie kulika cienkodziobego jest stosunkowo skromne i kameralne, dominują w nim odcienie brązu i beżu, co doskonale pomaga mu w maskowaniu się wśród roślinności mokradeł i terenów błotnych, które stanowią jego naturalne środowisko.

Kulik cienkodzioby prowadzi wędrowny tryb życia. Jego obszary lęgowe znajdują się głównie na rozległych, otwartych przestrzeniach tundry i terenów bagiennych na wysokich szerokościach geograficznych Eurazji. Zimowiska tego gatunku rozciągają się od wschodniego wybrzeża Afryki, przez Bliski Wschód, aż po południową Azję. Podczas migracji kuliki cienkodziobe mogą pokonywać tysiące kilometrów, co świadczy o ich wyjątkowej wytrzymałości i zdolnościach nawigacyjnych.

Kulik cienkodzioby żywi się głównie bezkręgowcami, takimi jak robaki, małe mięczaki i owady, które zbiera z powierzchni ziemi lub wydobywa z miękkiego błota dzięki swojemu długiemu dziobowi. Jego dieta może być jednak zróżnicowana i dostosowana do dostępności pokarmu w różnych środowiskach.

Niestety, jak wiele gatunków ptaków wodno-błotnych, kulik cienkodzioby stoi w obliczu licznych zagrożeń, w tym utraty i degradacji siedlisk związanych z ekspansją rolnictwa, urbanizacją oraz zmianami klimatycznymi. Wskutek tych zagrożeń populacja kulika cienkodziobego znacznie się zmniejszyła, a gatunek ten został sklasyfikowany jako krytycznie zagrożony wyginięciem na Czerwonej liście gatunków zagrożonych Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody (IUCN).

Ochrona kulika cienkodziobego wymaga międzynarodowej współpracy i działań ochronnych, w tym ochrony jego siedlisk, zarówno na obszarach lęgowych, jak i zimowisk, a także w miejscach odpoczynku podczas migracji. Tylko dzięki globalnym wysiłkom na rzecz ochrony środowiska możliwe jest zachowanie tego unikalnego i pięknego ptaka dla przyszłych pokoleń.