Wagi i miary

Dane biologiczne

Status zagrożenia

Opis zwierzęcia

Hulman czczony (Semnopithecus entellus), znany również jako langur hanuman, to fascynujący przedstawiciel rodziny małp. Te majestatyczne zwierzęta są nie tylko obiektem zainteresowania biologów, ale również pełnią ważną rolę w kulturze i religii wielu społeczności w Azji Południowej.

Charakterystyczne dla hulmanów czczonych jest ich srebrnoszare, czasem wpadające w żółć lub brąz, futro, które kontrastuje z czarną twarzą i długimi, czarnymi uszami, nadając im nieco upiorny wygląd. Długość ciała tych zwierząt, nie licząc ogona, może osiągać od 51 do 73 cm, a ogon jest zwykle dłuższy od reszty ciała, osiągając do 85 cm. Ważą od 11 do 18 kg, przy czym samce są zazwyczaj większe i cięższe niż samice.

Hulmany czczone są zwierzętami społecznymi, żyjącymi w dobrze zorganizowanych grupach, które mogą liczyć od kilkunastu do nawet kilkuset osobników. W skład takiej grupy wchodzi zazwyczaj jeden dominujący samiec, kilka samic oraz ich potomstwo. Komunikacja między członkami grupy odbywa się za pomocą bogatego repertuaru dźwięków, gestów i mimiki.

Te roślinożerne małpy odżywiają się głównie liśćmi, choć ich dieta może również zawierać owoce, kwiaty, pąki oraz insekty. Preferują liście bogate w białko, co jest kluczowe dla utrzymania ich dużej, żującej żołądka. Ich sposób odżywiania ma również znaczenie ekologiczne, ponieważ przyczynia się do rozprzestrzeniania nasion i utrzymania zdrowia lasów.

Hulman czczony odgrywa ważną rolę w ekosystemach, w których żyje, ale również w kulturze i religii. W hinduizmie jest uważany za święte zwierzę, utożsamiane z Hanumanem – bohaterem eposu "Ramajana", co często skutkuje ich ochroną przez lokalne społeczności. Mimo tego statusu, hulmany czczone stają przed licznymi wyzwaniami, takimi jak utrata siedlisk, konflikty z ludźmi i polowania dla mięsa lub handlu zwierzętami.

Ochrona tych unikalnych zwierząt jest kluczowa nie tylko ze względów ekologicznych, ale i kulturowych. Różne inicjatywy ochronne, w tym zakaz polowań, ochrona siedlisk oraz edukacja lokalnych społeczności, są niezbędne, aby zapewnić przetrwanie hulmanów czczonych dla przyszłych pokoleń. Pomimo wyzwań, te niezwykłe małpy nadal inspirują i fascynują ludzi swoim zachowaniem, inteligencją i nieodłącznym miejscem w mozaice kulturowej i naturalnej Azji Południowej.