Wagi i miary

Opis zwierzęcia

Glista ludzka (Ascaris lumbricoides) to pasożyt należący do gromady nicieni, który infekuje przewód pokarmowy człowieka, głównie jelito cienkie. Jest to jedno z najczęściej występujących pasożytniczych zakażeń jelitowych na świecie, szczególnie w regionach o niższym standardzie higieny, gdzie do zakażenia dochodzi poprzez spożycie żywności lub wody zanieczyszczonej jajami glisty.
Dorosłe osobniki glisty ludzkiej mogą osiągnąć imponujące rozmiary, zwykle od 15 do 35 cm długości, choć zanotowano przypadki osiągnięcia nawet 40 cm. Mają one cylindryczny kształt, lekko zwężający się ku końcom, z charakterystycznym, białawym lub różowawym kolorem ciała. Samce są zazwyczaj mniejsze niż samice i można je odróżnić po zakrzywionym tylnej części ciała.
Cykl życiowy glisty ludzkiej rozpoczyna się, gdy dojrzałe jaja wydostają się na zewnątrz z organizmu gospodarza wraz z jego odchodami. W środowisku zewnętrznym, pod odpowiednimi warunkami, jaja dojrzewają, stając się zaraźliwe dla nowego gospodarza. Zarażenie człowieka następuje przez połknięcie dojrzałych jaj, które mogą znaleźć się na zanieczyszczonych warzywach, owocach czy w wodzie. Po połknięciu jaja trafiają do jelita cienkiego, gdzie larwy wydostają się z jaj, przenikają przez ścianę jelita i dostają się do krwiobiegu, przez który mogą podróżować do różnych organów, w tym do wątroby i płuc. Po kilku dniach larwy powracają do przewodu pokarmowego, gdzie osiągają dojrzałość płciową i rozpoczynają cykl na nowo.
Zakażenie glistą ludzką może przebiegać bezobjawowo, ale w przypadkach dużego obciążenia pasożytami może prowadzić do różnych problemów zdrowotnych. Do objawów należą bóle brzucha, niedożywienie, utrata apetytu, osłabienie, a w ciężkich przypadkach – niedrożność jelit. Szczególnie niebezpieczne może być zakażenie u dzieci, które są bardziej podatne na skutki niedożywienia i zaburzenia wzrostu spowodowane przez glistę.
Walka z glistą ludzką opiera się głównie na zapobieganiu, poprzez utrzymanie wysokiego poziomu higieny osobistej i sanitarnej, a także na leczeniu farmakologicznym, gdy do zakażenia już dojdzie. Leki przeciwpasożytnicze, takie jak albendazol czy mebendazol, są skuteczne w eliminowaniu glist z organizmu człowieka, jednak bez zmiany warunków sanitarnych i higienicznych ryzyko ponownego zakażenia pozostaje wysokie.