Wagi i miary

Opis zwierzęcia

Włochatka mała (Aegolius acadicus) to niewielka, ale fascynująca sowa, która wzbudza zainteresowanie zarówno wśród ornitologów, jak i miłośników przyrody. Jej nazwa łacińska pochodzi od starożytnej akademii, co może sugerować mądrość i wiedzę, często kojarzone z sowami. Ten ptak zamieszkuje przede wszystkim lasy iglaste i mieszane w Ameryce Północnej, rozciągając swoje terytorium od Alaski po wschodnią część Stanów Zjednoczonych, aż po północny Meksyk. W Europie nie jest obserwowany, jednakże jego bliski krewniak, włochatka zwyczajna, występuje również na terenie Polski.

Włochatka mała wyróżnia się niewielkimi rozmiarami, osiągając długość ciała zaledwie 16-21 cm, rozpiętość skrzydeł od 50 do 60 cm i masę ciała w granicach 75-110 g. Jej upierzenie ma barwę brązową z białymi plamkami na grzbiecie, co stanowi doskonałe maskowanie w lesie, szczególnie podczas odpoczynku w dzień na gałęziach drzew. Spód ciała jest jaśniejszy, zazwyczaj biały lub kremowy z ciemnymi prążkami. Charakterystyczną cechą wyglądu są duże, żółte oczy i płaski, zaokrąglony pysk, co nadaje jej typowy dla sow wygląd. Ponadto, włochatka mała posiada obrotową o 270 stopni głowę, co umożliwia jej szeroki zakres obserwacji bez konieczności poruszania ciałem.

Zachowania łowieckie włochatki małej są godne podziwu. Jest to nocny drapieżnik, który poluje głównie na małe gryzonie, takie jak nornice czy myszy, ale również na owady i mniejsze ptaki. Poluje, wykorzystując swoje doskonałe zdolności słuchowe i wzrokowe, co pozwala jej lokalizować ofiary nawet w całkowitej ciemności. Cichy lot, dzięki specjalnej budowie piór, czyni ją praktycznie niesłyszalną dla swoich ofiar.

Okres rozrodczy włochatki małej rozpoczyna się wczesną wiosną. Gniazda zakładane są zazwyczaj w dziuplach drzew, często tych opuszczonych przez dzięcioły lub inne ptaki. Samica składa od 3 do 6 jaj, które następnie wysiaduje przez około 4 tygodnie. W tym czasie samiec zajmuje się karmieniem samicy i, po wykluciu się młodych, również ich. Młode włochatki są w pełni opierzone i gotowe do opuszczenia gniazda po około 5-6 tygodniach od wyklucia.

Mimo że włochatka mała nie jest gatunkiem zagrożonym, to zmiany w środowisku naturalnym, takie jak wycinka lasów, mogą wpływać na jej populację. Ochrona jej siedlisk jest kluczowa dla zachowania zdrowych populacji tego interesującego gatunku sowy. Fascynacja włochatką małą i jej zachowaniami nadal inspiruje badaczy i miłośników przyrody do poznawania tajemnic życia tych nocnych drapieżników.