Wagi i miary

Dane biologiczne

Opis zwierzęcia

Kitanka lisia, znana także pod nazwą koala naziemny lub posum australijski, to ssak z rodziny kanguroszczurowatych (Phalangeridae), występujący głównie w Australii, a także na Tasmanii i innych wyspach. Jej naukowa nazwa, Trichosurus vulpecula, odzwierciedla charakterystyczne cechy wyglądu tego zwierzęcia - „trichos” oznaczający włos, a „urus” ogon, co odnosi się do puszystego ogona, podobnego do lisa, co z kolei znajduje odzwierciedlenie w drugim członie nazwy, „vulpecula”, oznaczającym małego lisa.
Kitanka lisia jest średniej wielkości ssakiem – długość jej ciała wraz z głową wynosi od 32 do 58 cm, a długość ogona od 24 do 40 cm. Waży od 1,2 do 4,5 kg, przy czym samce są zwykle cięższe i większe niż samice. Jej sierść jest gęsta i miękka, o barwie od srebrzysto-szarej do brązowej, z białym spodem ciała. Dzięki takiej kolorystyce zwierzę doskonale kamufluje się wśród drzew i krzewów.
Zwierzę to prowadzi głównie nocny tryb życia. W ciągu dnia kitanka lisia odpoczywa w gęstwinie lub na drzewach, zaś nocą aktywnie poszukuje pożywienia. Jej dieta jest dość zróżnicowana i obejmuje głównie liście, kwiaty, pędy roślin oraz owoce. Kitanka lisia jest zwierzęciem wszystkożernym, ale preferuje pokarm roślinny.
Kitanka lisia jest zwierzęciem o silnie rozwiniętych zmysłach wzroku, słuchu i węchu, co pomaga jej w lokalizowaniu pożywienia oraz unikaniu drapieżników. Pomimo swojego łagodnego wyglądu, w razie zagrożenia potrafi bronić się, wydając ostrzegawcze syki i używając swoich ostrych pazurów.
Rozmnażanie kitanki lisej nie jest ograniczone do konkretnej pory roku, ale najczęściej dochodzi do niego w okresie wiosennym i letnim. Samica rodzi zazwyczaj jedno młode po około 17-18 tygodniach ciąży. Noworodek jest bardzo mały i niedojrzały, waży zaledwie kilka gramów. Przez pierwsze miesiące życia młode pozostaje w torbie lęgowej matki, gdzie rozwija się i dojrzewa, zanim zacznie samodzielnie eksplorować otoczenie.
Kitanka lisia jest gatunkiem, który w wielu regionach cieszy się ochroną ze względu na spadające populacje, głównie z powodu utraty naturalnego środowiska, polowań i ataków drapieżników. Ochrona jej siedlisk, a także programy reintrodukcji i edukacja ekologiczna, są kluczowe dla zachowania tego unikalnego gatunku australijskiej fauny.