Wagi i miary

Dane biologiczne

Opis zwierzęcia

Dziobak australijski (Ornithorhynchus anatinus) jest jednym z najbardziej niezwykłych i fascynujących stworzeń zamieszkujących naszą planetę. To ssak należący do rzędu monotrematów, których charakterystyczną cechą jest składanie jaj, co jest rzadkością wśród ssaków. Dziobak jest endemitem, co oznacza, że występuje wyłącznie na określonym obszarze, a jego naturalnym środowiskiem są rzeki i strumienie wschodniej Australii oraz Tasmanii.

Wygląd tego zwierzęcia jest niezwykle oryginalny i na pierwszy rzut oka może wydawać się, że jest ono konglomeratem cech należących do różnych gatunków. Jego ciało, osiągające długość od 40 do 60 cm, pokryte jest gęstym, brunatnym futrem, które doskonale izoluje od zimnej wody. Jedną z najbardziej charakterystycznych cech dziobaka jest jego szeroki, płaski dziób przypominający dziób kaczki, który jest pokryty skórą. Dziób ten jest niezwykle wrażliwy i wyposażony w elektroreceptory, które pozwalają dziobakowi na wykrywanie drgań wywołanych przez ruchy drobnych zwierząt wodnych, stanowiących jego pokarm.

Innym niezwykłym atrybutem dziobaka są jego łapy. Przednie łapy są szerokie i wyposażone w błony pławne, które podczas pływania rozciągają się, umożliwiając zwierzęciu sprawną nawigację w wodzie. Podczas poruszania się po lądzie, dziobak może chować te błony, co czyni jego chód bardziej stabilnym. Tylne łapy są mniejsze, ale również mają błony pławne oraz dodatkowo wyposażone są w ostrza, które samce używają do obrony terytorium i walki o partnerkę.

Dziobak jest zwierzęciem jajorodnym, co oznacza, że samica składa jaja, z których po około 10 dniach wykluwają się młode. To niezwykłe zjawisko w świecie ssaków, które łączy dziobaka z innymi prymitywnymi formami życia, takimi jak niektóre gatunki ryb i płazów. Po wykluciu, młode dziobaki są karmione mlekiem matki, które jest wydzielane przez specjalne gruczoły i gromadzi się na powierzchni jej skóry, skąd młode je liżą.

Dziobak prowadzi przeważnie nocny tryb życia, spędzając dzień w norach wydrążonych w brzegach rzek lub strumieni. Jego dieta składa się głównie z małych zwierząt wodnych, takich jak owady, larwy, małe ryby czy skorupiaki, które dziobak wyławia z dna wodnego, używając swojego wrażliwego dzioba.

Mimo swojego niezwykłego wyglądu i zachowań, dziobak australijski jest gatunkiem zagrożonym. Główne zagrożenia dla jego populacji to utrata i degradacja naturalnych siedlisk, zanieczyszczenie wód, jak również działalność człowieka, w tym budowa zapór wodnych, które utrudniają swobodne przemieszczanie się tych zwierząt. Ochrona dziobaka oraz jego środowiska naturalnego jest kluczowa dla zachowania tego unikalnego gatunku dla przyszłych pokoleń.