Wagi i miary

Status zagrożenia

Opis zwierzęcia

Tasiemiec bąblowcowy wielojamowy (Echinococcus multilocularis) jest pasożytem należącym do rodziny tasiemców, który może wywoływać u ludzi i zwierząt poważne schorzenie zwane alweokokozą. Jest to choroba pasożytnicza, która stanowi poważne zagrożenie dla zdrowia publicznego, zwłaszcza w regionach, gdzie występuje endemicznie, takich jak części Europy, Azji i Ameryki Północnej.
Dorosłe osobniki Echinococcus multilocularis zazwyczaj osiągają długość od 1,2 do 3,7 mm i żyją w jelicie cienkim swoich ostatecznych żywicieli, do których należą głównie lisy, ale także inne dzikie oraz domowe psowate. Pasożyt przenoszony jest na ludzi i inne zwierzęta pośrednie (głównie gryzonie, ale także człowiek może stać się żywicielem pośrednim) poprzez spożycie żywności lub wody zanieczyszczonej odchodami zarażonych lisów zawierającymi jaja pasożyta.
Larwy, które wykluwają się z jaj w organizmie żywiciela pośredniego, migrują do wątroby lub innych organów, gdzie rozwijają się w tzw. bąble wielokomorowe. Te bąble, rosnąc, mogą powodować uszkodzenia tkanek i funkcjonowanie narządów, co w nieleczonych przypadkach może prowadzić nawet do śmierci. Proces ten jest powolny i może trwać wiele lat, a objawy często są niejednoznaczne i mogą być mylone z innymi schorzeniami, co utrudnia diagnozę.
Zapobieganie zarażeniu Echinococcus multilocularis polega głównie na unikaniu kontaktu z zanieczyszczoną żywnością i wodą, regularnym odrobaczaniu zwierząt domowych oraz zachowaniu ostrożności podczas pracy lub przebywania na obszarach, gdzie pasożyt występuje endemicznie. Ważne jest również informowanie społeczeństwa o zagrożeniach i sposobach transmisji tego pasożyta.
Współczesne metody leczenia alweokokozy obejmują długotrwałą farmakoterapię, a w niektórych przypadkach konieczne może być również chirurgiczne usunięcie bąbli z ciała. Mimo dostępności leczenia, zapobieganie zarażeniu pozostaje kluczowym elementem w walce z tym niebezpiecznym pasożytem.
Echinococcus multilocularis i wywoływana przez niego choroba stanowią istotny problem zdrowia publicznego, wymagający stałej uwagi, badań i działań profilaktycznych w celu zmniejszenia ryzyka zarażenia i rozprzestrzeniania się tego pasożyta.